Postmodernizm (muzyka)

Ten artykuł dotyczy muzyki. Zobacz też: inne znaczenia terminu „postmodernizm”.

Postmodernistyczna muzyka – określenie określające muzykę komponowaną od lat siedemdziesiątych XX w. Jest to nie tyle „muzyka postmodernistyczna”, ile „muzyka w postmodernistycznym świecie”, wywodząca się „z wielości kultur i środowisk, z których wywodzili się kompozytorzy”^[1].

Cechy typowe lub najważniejsze utworów określanych jako postmodernistyczne^[2]:

• dorobek minionych epok traktowany jak magazyn motywów, którymi można dowolnie manipulować,
  • utwory w historycznych stylach, epizodycznie budzące skojarzenia z nowoczesnością (np. Krzysztofa Pendereckiego),
  • kolaże (Berio, Sznitke),
  • utwory sprawiające wrażenie muzyki znanej, a zarazem przeobrażonej (Arvo Pärt, Paweł Szymański)
• Rehabilitacja konsonansów i melodii
  • Diatonika
• Częsta powtarzalność motywów lub akordów (jak w minimalizmie)
  • Długo trwające brzmienia (Henryk Górecki)
• Wyraźny emocjonalizm, patos i sentymentalizm często w romantycznym duchu, a z drugiej strony sztuka może być bliska zabawie, nawet zabawna. Może być skontrastowana, zaskakująca, bulwersująca inaczej niż modernistyczna (np. Sznitke)
• Nawiązania do muzyki rockowej, a nawet popularnej (Paweł Mykietyn)
• W przeciwieństwie do modernizmu: obojętność na idee postępu, na postulat zmieniania świata przez sztukę.
• Lekceważenie profesjonalnego opanowania warsztatu i estetyczna nobilitacja felerów (estetyka usterki).